Πόσο άλλαξε η ζωή μας

Οταν ο «Καλλικράτης» και η τρόικα αποφάσισαν να τους αλλάξουν -ύστερα από πολλά χρόνια μάχιμης θητείας- επάγγελμα, εκείνοι δεν φαντάζονταν τις νέες συνθήκες που θα αντιμετώπιζαν.

 

Πόσο εύκολο είναι να εγκαταλείπεις τις καθημερινές συνήθειες και τις οικογενειακές υποχρεώσεις και να καταφέρνεις να προσαρμόζεσαι στα καινούργια δεδομένα; Τι αισθάνεσαι όταν ύστερα από τριάντα χρόνια μηχανοδηγός αναγκάζεσαι να καταθέσεις την κάρτα του σιδηροδρομικού και να εγκατασταθείς σε γραφείο του υπουργείου Πολιτισμού, για τα ένσημα εννιά μηνών πριν από τη σύνταξη;  

Ενα μήνα μετά την εφαρμογή της νέας συνθήκης στη ζωή τους, πέντε συμπολίτες μας μετεωρίζονται χωρίς απαντήσεις στα γιατί, προσπαθώντας ακόμη να καταλάβουν τους λόγους και τις αναγκαιότητες που υπαγόρευσαν την ένταξή τους στα προγράμματα αυτοδιοικητικής αποκέντρωσης και εξυγίανσης. Από τις νομαρχίες, τις ΔΕΚΟ και την Ολυμπιακή σε νέο εργασιακό στερέωμα.

Από τον ΟΣΕ στο Πολιτισμού

Τριάντα χρόνια μηχανοδηγός στον ΟΣΕ ο Γιώργος Δράκος. Αρχισε ως οδηγός στα μπλε λεωφορεία που ξεκινούσαν από το σταθμό Λαρίσης, έφταναν Αλεξανδρούπολη και εξωτερικό. «Τα σταμάτησε ως ασύμφορα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε εννιά μήνες βγαίνω σε σύνταξη και τώρα με στέλνουν στο υπουργείο Πολιτισμού· δεν ξέρω τι θα κάνω. Αλλοι συνάδελφοι αναγκάστηκαν να πάνε σε νοσοκομεία, δήμους ή άλλα υπουργεία. Είμαι μάχιμος οδηγός και έρχεται η πολιτεία και με παροπλίζει. Δεν μου κατοχυρώνει, παρ' ότι πλήρωνα για πολλά χρόνια, ακόμη και το εφάπαξ μου. Αυτό που με πονά πιο πολύ είναι ότι θα μου πάρει την ταυτότητα και πλέον δεν θα λέγομαι σιδηροδρομικός. Αυτό δεν αντέχεται».

Από τη νομαρχία στο δήμο

«Ημουν επί σειρά ετών στη Νομαρχία Αθηνών και τώρα μετατάχθηκα στο Δήμο Αγίας Παρασκευής» μας λέει ο Δημήτρης Κλεφτοδήμος. «Εδώ έχουμε λιγότερο προσωπικό και αρμοδιότητες που δυστυχώς ακόμη δεν έχουν αποσαφηνιστεί. Το κενό βεβαίως στη νομοθεσία είναι σε βάρος του πολίτη, την μήνιν του οποίου εισπράττουν καθημερινά οι υπάλληλοι οι οποίοι έχουν στοχοποιηθεί. Για μένα ήταν η δεύτερη φορά που μετατάχθηκα, αφού μετακινήθηκα επί υπουργίας Βάσως Παπανδρέου από υπηρεσία του ΥΧΩΠ (Χωροταξίας - Περιβάλλοντος) στο Αιγάλεω, στη Νομαρχία Αθηνών στην Κηφισίας. Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου, όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Κανείς δεν γνωρίζει με ποια κριτήρια έγιναν οι μετατάξεις και εάν ήταν έτοιμο το κράτος να εξυπηρετήσει τους πολίτες με τις υποστελεχωμένες υπηρεσίες. Μήπως τις ονειρεύονται κι αυτές ιδιωτικοποιημένες;»

Από την Ο.Α., εισπράκτορας

Επί δεκαεννέα έτη ήταν υπάλληλος εδάφους, στο κέντρο επιχειρησιακού ελέγχου στην Ολυμπιακή Αεροπορία, ο Μανώλης Κεραμιτζόπουλος. Το Ελληνικό και τα Σπάτα ήταν το δεύτερο σπίτι του. Καθημερινά πήγαιν'-έλα στο αεροδρόμιο. «Δεν είχαμε άλλη επιλογή όταν έκλεισε η εταιρεία. Επρεπε να διαλέξουμε τι θα κάνουμε στο μέλλον. Αλλοι συνάδελφοι πήραν σύνταξη, άλλοι μετακινήθηκαν σε υπουργεία, σε ΕΦΕΤ και αλλού. Εδώ είμαι ταμειακός εισπράκτορας στο Δήμο Αγίας Παρασκευής, η τρίτη από τις επιλογές μου. Δύσκολη η προσαρμογή αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς».

Από τη Φεράρι στο χιλιαράκι

«Αμα έχεις οδηγήσει Φεράρι, το χιλιαράκι δεν το αντέχεις» είναι το σχόλιο του Παναγιώτη Χατζόγλου, τεχνικού επιθεωρητή, υπεύθυνου επισκευής και συντήρησης αεροσκαφών στην Ολυμπιακή. «Είκοσι χρόνια εκεί δεν σβήνονται» μας λέει. «Μας ανακοίνωσαν κάποια στιγμή πως η εταιρεία κλείνει. Ο τρόπος που έκλεισε μας πόνεσε. Είπαν για τα ελλείμματα και τα τεράστια κόστη· για τις ευθύνες των πολιτικών και τις οφειλές του κράτους, κουβέντα. Τώρα εργάζομαι στα τρόλεϊ στην πλατεία Αττικής. Το καλό είναι ότι κόπηκαν τα ταξίδια πέρα δώθε από το σπίτι στο Περιστέρι στα Σπάτα. Πολλά χιλιόμετρα. Διόδια, βενζίνη. Εδώ εργάζομαι σε πρόγραμμα εισαγωγής στοιχείων στον υπολογιστή σχετικά με τις βλάβες και τις συντηρήσεις. Εάν είναι καλύτερα; Μισθολογικά, όχι. Εκεί η τεχνογνωσία και η ποιότητα εργασίας ήταν κορυφαία».

Από τον ΟΣΕ στην περιφέρεια

Οκτώ χρόνια είναι μηχανοδηγός στον ΟΣΕ ο Βαγγέλης Γεωργακόπουλος. Εκουσίως ζήτησε να μεταταγεί σε διοικητικό γραφείο της Περιφέρειας Πελοπονήσου στην Κόρινθο. «Είναι η οικογένειά μου εκεί, έχω δυο παιδιά και η γυναίκα μου δεν άντεχε αυτό το ωράριο, το βράδυ δρομολόγιο και το πρωί τα ίδια, Κιάτο, Κόρινθος, Αθήνα, Πειραιά. Δεν ξέρω γιατί έφθασαν εδώ τα πράγματα, απαξίωση και ανασφάλεια για τον οργανισμό. Εάν για κάτι είμαστε περήφανοι στα τρένα, είναι για τους ανθρώπους που δουλεύουν σ' αυτά. Σπουδάσαμε το αντικείμενο, πήγαμε στο εξωτερικό, στο Παρίσι, για να μάθουμε τις μηχανές. Τα ταξίδια είχαν τις ιστορίες τους, ανθρώπους που μετακινούνταν, ταξίδια ζωής. Τώρα νιώθω χαρά που θα είμαι κοντά στην οικογένεια αλλά και πίκρα. Ο σιδηρόδρομος ήταν κομμάτι της ζωής μας».

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ στην «Ελευθεροτυπία»