Βροχή πέφτουν οι αιτήσεις για διαγραφή από την ΠΕΠΑ.

Μη κοιτάς, μη μιλάς...

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις έντονη είναι η δυσαρέσκεια που επικρατεί και θεριεύει στους κόλπους της ΠΕΠΑ. Ιδιαίτερα συνέβαλε η απραξία που τη διέκρινε μέχρι το βαθμό της ανυπαρξίας το διάστημα των τελευταίων ετών.

Στις συζητήσεις των συναδέλφων στους χώρους δουλειάς πέφτει αμείλικτο το ερώτημα «τι έκανε η ΠΕΠΑ για τον κλάδο τα τελευταία χρόνια;» και δυστυχώς δεν βρίσκουν απάντηση. Δεν μιλούν για μερική ανεπάρκεια ή έστω για αποτυχημένη προσπάθεια, μιλούν για πλήρη ανυπαρξία.

Ο ίδιος ο Πρόεδρός της την απαξίωνε μέχρι πρόσφατα, παραμένοντας εγγεγραμμένο μέλος στο «παραδοσιακό» σωματείο «ο Λαρισαϊκός». Το μόνο που τον τιμάει και τον διακρίνει από τους προκατόχους του είναι ότι συνεχίζει να προσφέρει εργασία επί των αμαξοστοιχιών κάτι που οι προκάτοχοί του προκλητικά απέφευγαν και συνεχίζουν ακόμη και τώρα να αποφεύγουν. Στην απραξία και την ανυπαρξία όμως τους συναγωνίζεται επάξια.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όμως, ιδιαίτερα στην Ανατολική Μακεδονία και τη Μαγνησία, είναι το «θάψιμο των ζωντανών». Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η εξαναγκασμένη και πριν την ώρα της παραίτηση των εκλεγμένων δημοκρατικά μελών του ΔΣ μόνο και μόνο επειδή έκαναν αίτηση μετάταξης χωρίς να περιμένουμε να γνωρίσουμε την κατάληξη αυτής. Γιατί δεν είναι δίκαιο, ούτε ανθρώπινο, ούτε ηθικό να θάβεις κάποιον όσο ακόμη είναι στη ζωή. Τι θα άλλαζε αν περίμεναν για λόγους ηθικής τάξης να δημοσιοποιηθούν και τυπικά οι μετατάξεις και μετά να γίνει η παραίτηση των εκλεγμένων;

Η μικροψυχία όμως και εκδικητικότητα είναι τα όπλα που κρατούν πλέον όρθια την όποιου χρώματος παράγκα της ΠΕΠΑ. Θεμιτό και αναμενόμενο φαινόμενο με δεδομένο το ότι ο καθένας χρησιμοποιεί ότι όπλο έχει. Αν τους έμειναν, ως όπλα, μόνο η μικροψυχία και η εκδικητικότητα αυτά θα χρησιμοποιήσουν για να μείνουν όρθιοι όσο μπορούν ακόμη.

Το κλίμα ήρθε να χειροτερέψει με τη δημοσιοποίηση της προτεινόμενης συλλογικής σύμβασης όπου και γνωστοποιήθηκε το «επίδομα ενεργούς μηχανοδήγησης» το οποίο χρηματικά καλύπτει περίπου την «αποζημίωση χιλιομετρικής διάνυσης» και το οποίο φυσικά δεν θα αποδίδεται στο προσωπικό κίνησης ή όπως αυτό θα λέγεται, αν υπάρχει στο μέλλον, με τις ευλογίες του ανεπαρκούς, ξεπουλημένου, ιδιοτελούς και εξαρτώμενου συνδικαλιστικού κινήματος του κλάδου.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δίκαιο και ηθικό θα ήταν να περιμένουν οι φερόμενοι ως μετατασσόμενοι να διαγραφούν αφού δημοσιοποιηθούν και επίσημα οι μετατάξεις. Η αγανάκτηση και ο θυμός όμως δεν είναι οι μόνοι σύμβουλοι. Σημαντικό ρόλο, όπως μας λένε παίζει και η ικανοποίηση που τους προσφέρει η ευκαιρία να δώσουν και ένα μήνυμα, σαν αυτό που βροντοφωνάζει η διαγραφή από την ανύπαρκτη ΠΕΠΑ, λίγες μέρες πριν από την κανονική αποχώρηση. Άδικο έχουν;