Μετάταξη για τη ζωή μας.

Μετά την «Καθημερινή» και τα «ΝΕΑ» ασχολούνται με τις επιπτώσεις στη ζωή μας από τις μετατάξεις.

Αναδημοσιεύουμε ολόκληρο το άρθρο, έτσι απλά γιατί μας αφορά. Αυτά που διαβάζουμε μέσα σε αυτό τα ζήσαμε και τα ζούμε καθημερινά σαν πρωταγωνιστές σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου.

--------------------------- 
Πολλοί υπάλληλοι µετατάσσονται σε άλλα πόστα του δηµόσιου τοµέα και µοιραία αισθάνονται ξανά... πρωτάρηδες: κάνουν εργασίες που καµία σχέση δεν έχουν µε αυτές στο πρόσφατο επαγγελµατικό τους παρελθόν.

Εχει συµπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που ο ΧάρηςΚουτσουρόπουλος άφησε πίσω του 31 χρόνια δουλειάς στον Σιδηρόδροµο και ξεκίνησε να εργάζεται ως αρχαιοφύλακας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας στην Καλαµάτα. Ο µέχρι πρότινος µηχανοδηγός είναι ένας από τους εργαζοµένους του ΟΣΕ που µετατάχθηκαν σε άλλες υπηρεσίες του δηµόσιου τοµέα. Ακόµη και τώρα όµως δεν µπορεί καλά καλά να συνηθίσει µια δουλειά χωρίς ταξίδια, σταθµούς, ράγες και συνεχή αλλαγή παραστάσεων. Και κυρίως χωρίς τρένα. Η αναγκαστική µετάταξή του σε άλλη υπηρεσία – καθώς ο ΟΣΕ στην Καλαµάτα έκλεισε – δεν ήταν εύκολη υπόθεση για εκείνον. «Ενιωσα όπως ένα άλογο στον ιππόδροµο που ξαφνικά το βάζουν στο περιθώριο και σταµατάει τους αγώνες. Ουσιαστικά πλέον το σώµα µου είναι εδώ, στο Μουσείο της Καλαµάτας, αλλά το µυαλό µου και η ψυχή µου είναι στον Σιδηρόδροµο. Είχα δεθεί συναισθηµατικά µε το τρένο και µε τον χώρο των σιδηροδρόµων», λέει στα «ΝΕΑ». Αναγκασµένοι να συνηθίσουν τα νέα εργασιακά τους αντικείµενα και καθήκοντα είναι το τελευταίο διάστηµα δεκάδες εργαζόµενοι στον δηµόσιο και τον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα. Ανάµεσά τους εργαζόµενοι στον ΟΣΕ και τις άλλες δηµόσιες συγκοινωνίες. Προσπαθούν δηλαδή να εξοικειωθούν µε έναν νέο τρόπο ζωής. Κι αυτό διότι αποχωρούν από τις παλιές δουλειές τους στο ∆ηµόσιο και µετατάσσονται σε καινούργια πόστα του ∆ηµοσίου επειδή θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό. Πορεία που ήδη έχουν ήδη ακολουθήσει συνάδελφοί τους της πρώην Ολυµπιακής – µετά την ιδιωτικοποίησή της –, οι οποίοι έχουν µεταταχθεί σε υπηρεσίες του ∆ηµοσίου.

Ο Χάρης Κουτσουρόπουλος, που είναι και πρόεδρος της Κοινότητας Μικροµάνης Μεσσηνίας, δεν µπορεί εύκολα να ξεχάσει τρεις δεκαετίες δουλειάς στα τρένα. Τώρα, σηµειώνει, στο µουσείο ασχολείται µε ένα εντελώς διαφορετικό αντικείµενο.

«Καθηµερινά στο τρένο έκανα δροµολόγια Καλαµάτα - Πύργο - Πάτρα και επιστροφή. Αλλά και αρκετά τοπικά. Αλλαζα δηλαδή συνεχώς εικόνες και παραστάσεις. Εβλεπα κόσµο. Τοπία. Ηταν ένα ευχάριστοεπάγγελµα», θυµάται. Βέβαια, και στην καινούργια του δουλειάστο µουσείο βλέπει καθηµερινά κόσµο καθώς «είναι ένα µουσείο µεµεγάλη επισκεψιµότητα», αλλά η διαφορά µε το τρένο είναι αισθητή. Λέει όµως πως δεν θέλει σε καµία περίπτωση να υποτιµήσει τη νέα του δουλειά.

«Αλλωστε, πρόκειται για την πολιτιστική µας κληρονοµιά και για ένα πολύ αξιόλογο µουσείο».

Ο πρώην εργαζόµενος στονΟΣΕ συµπληρώνει επίσης πωςη δουλειά του µηχανοδηγού απαιτούσε και µεγάλη υπευθυνότητα. «Ως µηχανοδηγός ήµουν επιφορτισµένος να εκτελώ και να µεταφέρω ασφαλώς τους επιβάτες».

Ως µια από τις δυσκολότερες αποφάσεις της ζωής του χαρακτηρίζει ο Χάρης Κουτσουρόπουλος αυτή που πήρε τον ∆εκέµβριο του 2010 – να αλλάξει δηλαδή δουλειά –, όταν τότε ο ΟΣΕ ανακοίνωσε ότι οι εργαζόµενοι στην Καλαµάτα θα έπρεπε να µεταταχθούν. «Στις 23 ∆εκεµβρίου µας ανακοινώθηκαν τα περί µετάταξης και µέσα σε 3 ηµέρες θαέπρεπε να έχουµε επιλέξει µεταξύ 3-4 επιλογών: Ή να πάµεστην Αθήνα και να συνεχίσουµε να εργαζόµαστε στον ΟΣΕ ή σε άλλες υπηρεσίες του ∆ηµοσίου. Ετσι αποφάσισα να µείνω στην Καλαµάτα, µια και ήταν δύσκολο να µετακινηθώλόγω και της οικογένειάς µου, και να σταµατήσω να εργάζοµαι για τον Σιδηρόδροµο». Μολονότι η απόφασήτου ήταν δύσκολη, τονίζει ότι «σήµερα, έτσι όπως διαµορφώνεται η κατάσταση στην Ελλάδα µε την οικονοµική κρίση, την ανεργία και όλα τα εργασιακά προβλήµατα, το γεγονός ότι βρήκα µια θέση, µια δουλειά είναι πολύ σηµαντικό».

--------------------------- 

ΤΟ ΝΕΟ – σταθερό ωράριο – αλλά και τα νέα του εργασιακά καθήκοντα προσπαθείνα συνηθίσειαπό τις αρχές του χρόνου και ο Μίνωας Μιχελάκης. Από το 2003 εργαζόταν στην Ολυµπιακή ως τεχνικός εφοδίων αεροσκαφών (επίγεια εξυπηρέτηση παρελκοµένων εφοδίων). Με την πώληση της Ολυµπιακής όµως µετατάχθηκε στο υπουργείο Οικονοµικών, στηντεχνική υπηρεσία. Το νέο αντικείµενο για τον Μίνωα Μιχελάκη είναιη επισκευή µηχανηµάτων γραφείουτου υπουργείου (των διατρητικών µηχανών). Μια δουλειά που παλαιότερα το υπουργείο είχε αναθέσει σε ιδιώτη. Τώρα όµως τη φέρνουν εις πέρας µε επιτυχία οι εργαζόµενοι της τεχνικής υπηρεσίας, εξοικονοµώνταςέτσι και χρήµατα. 

Ολα µαζί όµως, το ωράριο, η φύση της καινούργιας δουλειάς, είναι γι’ αυτόν «µιααλλαγή ζωής»σε σχέση µε το παρελθόν. «Ως αντικείµενο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η προηγούµενη δουλειά που έκανα σίγουρα ήτανπιο υπεύθυνη. Επιπλέον, ήταν εξελίξιµη. 

Ο εργαζόµενος χρειαζόταν να αυξάνει τα προσόντα του. Υπήρχε εκπαίδευση. Κάτι που δεν έχει η σηµερινή. Είναι µια δουλειά χωρίς προκλήσεις. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά είναι κάτιεντελώς διαφορετικό». Ενα από ταπράγµατα που έπρεπε να συνηθίσει στην καινούργια του δουλειά ο Μίνωας Μιχελάκης ήταν και το ωράριο. Στην Ολυµπιακή ως τεχνικός εφοδίων αεροσκαφών εργαζόταν Κυριακές,αργίες. «Τώρα δουλεύω ∆ευτέρα έως Παρασκευή.Μόνο πρωί. Ωράριο που µάλλον είναι... καλύτερο», λέει. Παρ’ όλα αυτά ο Μίνωας Μιχελάκης συµπληρώνει πως κατανοεί τις σηµερινές δυσκολίες και την οικονοµική κρίση και λέειδόξα τω Θεώπου έχειαυτή τηδουλειά. «∆εν είµαι αχάριστος.Ούτε από άλλον πλανήτη...» 

------------------------------------

ΕΠΙ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ η ζωή της νεαρής Θάλειας Αυξέντη ήταν άµεσα συνυφασµένη µε τουςαιθέρες και τα αεροπλάνα: ήταναεροσυνοδός της Ολυµπιακής κυρίως σε πτήσεις του εσωτερικού. Στα τέλη του 2009, ωστόσο, µετά την πώλησητου αεροµεταφορέα σε ιδιώτη, η... εναέρια επαγγελµατική της ενασχόληση διακόπηκε απότοµα. Μετατάχθηκε, όπως και πολλοί άλλοι εργαζόµενοι, σε άλλη δηµόσιαυπηρεσία. Εδώ και ένα τρίµηνο η πρώην αεροσυνοδός προσπαθεί να συνηθίσει την... ανώµαλη προσγείωση και τη νέα της δουλειά στο υπουργείο ∆ικαιοσύνης. Σε ένα γραφείο. Μπροστά από έναν υπολογιστή.

«Τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι εργαζόµενοι που µετατάχθηκαν αναγκαστήκαµε να κάνουµε κάτι εντελώς διαφορετικόσε σχέση µεαυτό που κάναµε πριν. Αλλάξαµε 180 µοίρες τη ζωή µας», λέει στα «ΝΕΑ» η Θάλεια Αυξέντη, τονίζονταςότι ακόµη προσπαθεί να συνηθίσει τα εντελώς καινούργια εργασιακά δεδοµένα. «Τώραείµαι σχεδόνόλες τις ώρες µπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Επίσης, είναι δύσκολη η προσαρµογή στο σταθερό ωράριο. Πάω στη δουλειά το πρωί και φεύγω το µεσηµέρι». Νέα πραγµατικότητα για τη Θάλεια Αυξέντη είναι και το γεγονός ότι πλέον βλέπει καθηµερινά τους ίδιους ανθρώπους. Αντίθετα, στις πτήσεις, εκτός από τους διαφορετικούς κάθε φορά επιβάτες, «είχαµε τη δυνατότητα να επιλέξουµε µε ποιο πλήρωµα θα πετάξουµε».Στο ερώτηµα «αεροσυνοδός ήυπάλληλος γραφείου;» µάλλον δεν θαδυσκολευόταν να απαντήσει υπέρτου πρώτου. Μία από τις σηµαντικότερες διαφορές τωνδύο εργασιακών αντικειµένων, σηµειώνει, είναι ότι «µια δουλειά γραφείου δεν έχει αυτό το “challenge”, τις προκλήσεις δηλαδή που έχειτο επάγγελµα της αεροσυνοδού. Γι’ αυτό µε λύπησε πάρα πολύ που αναγκάστηκα να αλλάξω αυτό που έκανα. Το αγαπούσα. Μπορεί να ήταν κουραστικό αλλά ήταν ενδιαφέρον. ∆εν ήταναπλώς ένα σερβίρισµα.Ενας αποχαιρετισµός στους επιβάτες. Αλλά κάτι παραπάνω». Αλλωστε, λέει, το είχε επιλέξει. Ηξερε ξένες γλώσσες και µόλις της παρουσιάστηκε η ευκαιρία να εργαστεί ως αεροσυνοδός στην Ολυµπιακή το κυνήγησε.

Μολονότι η αλλαγήδουλειάς στενοχώρησε την πρώην αεροσυνοδό, λέει ότι αισθάνεται τυχερή για δύο λόγους. Από τη µια διότι «έχω βρεθεί σε ένα πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον». Από την άλλη «αισθάνοµαι τυχερή που έχω αυτή τη δουλειά εν µέσωοικονοµικής κρίσης και µεόλα αυτά που συµβαίνουν γύρω µας».